Outreachend werken op de markt

Maandag is tel-dag voor het outreachend werken. Jack gaat dan de straat op en telt de kinderen. Hierdoor ziet hij dus of er nieuwe kinderen zijn bij gekomen en hoeveel kinderen er nog over zijn.

We begonnen dit keer bij de markt. Door de flinke regenbuien de nacht ervoor was het erg modderig. Het eerste straatje waar we inliepen zaten al twee iets oudere jongens die flink hadden gebruikt. Er was geen gesprek mee te beginnen.
Tijdens onze poging om een gesprek te starten kam Emanuel er aangelopen. Emanuel is een jongen van ongeveer 14 jaar ( hij zegt zelf dat hij 18 is). Ik ben deze jongen al meerdere keren tegen gekomen, ook tijdens het weekend.
Emanuel was vrolijk en opgewekt (ik denk door de snif, de drugs). Hij pakte mijn hand en nam me mee meer de markt op. Jack moest even BTG gaan halen en vroeg ons te wachten voor het winkeltje. Emanuel wilde dat we gingen zitten en we startten een gesprek met hem. Hij sprak redelijk Engels en er kwamen steeds meer jongens bij zitten. Zo leerde we Benuel kennen. Een jongen van ongeveer 17 jaar. Hij werkt ergens in een winkeltje, maar leeft toch op de straat. Hij sprak ook beter Engels dan de andere jongens. Hij vertelde dat zijn moeder was overleden en zijn vader alcohollist is en vertrokken is naar Congo. Hij is thuis weggelopen, omdat hij te weinig te eten kreeg. Hij heeft ook een tijdje in het boyscentre gewoond, maar hier liep hij weg omdat de duivel in zijn hoofd zei dat hij weg moest gaan. Dit komt doordat de jongens in het centre geen snif meer mogen gebruiken en dus vreemde dingen gaan horen.
De mensen hier zijn erg gelovig en op de televisie zie je daarom ook vaker dat de pastoor de duivel moet verjagen uit de mensen. Dit hebben wij ook in reallife gezien tijdens onze wandeling door het dorp.

Dit dagje outreachend werken heeft mij veel opgeleverd qua informatie voor mijn onderzoek, maar ook veel persoonlijk. Het doet je toch wat als je hoort wat al deze kinderen al hebben mee gemaakt.
Voor ons vertrek hebben wij ook straatkinderen in Nederland geïnterviewd. De behoefte van de Nederlandse straatkinderen waren vooral een dak boven hen hoofd en eten.
De behoefte van de straatkinderen in Zambia is eten en school. Al deze kinderen geven aan naar school te willen, maar hebben er helaas geen geld voor. Als je dan kijkt naar Nederland, hoeveel kinderen er spijbelen of hun school niet afmaken.

We hebben de dag ook afgesloten met het geven van Engelse les op de straat. De kinderen hebben erg genoten !