Aangekomen in Ndola

Maandag begon dan eindelijk de grote reis waar we al een jaar naar uit keken. Na een aantal paspoort checks vertrok ik om 16.00uur samen met pap, mam, Martin en Roy naar het vliegveld in Dusseldorf.
Na het verzamelen en het drinken van een heerlijke frappucino werd het tijd om ons in te checken voor de reis. Wisten jullie dat een vliegtuig van Emirates geen stoelen heeft met de letter i? Gelukkig voor ons stonden de stoelen H, J & K gewoon naast elkaar.

De douane begon al als een pretje. Natuurlijk ging de pieper af en mocht ik plaats nemen in een hokje om helemaal gefouilleerd te worden. Dit zag Laura als een groot amusement, waarna zij zich zelf mocht gaan melden bij de douane meneer, omdat ze verboden middelen bij zich had. Namelijk een schaar. Na minimaal 15 minuten mochten we dan eindelijk de douane verlaten. Na flink zwaaien en een klein traantje liepen we door naar de boarding.
De douane man vroeg nog waarom wij een hele bus met toeschouwers bij ons hadden.

Te merken viel dat bij Laura en Renée het vliegen nog niet bekend was, omdat ze dachten dat de eerste klas stoelen voor ons bestemd waren.
Deze onbekendheid herhaalde zich meteen toen we gingen zitten op onze plekken en Renée dacht dat Laura al een film had aangezet. Waarop ik hen gelukkig kon uitleggen dat er voor op het vliegtuig een camera zit en dit beeld nu op laura’s beeldschermpje te zien was.
Helaas was dit nog niet alles en kwam de stewardess vragen ‘Girls, do you need any help? Waar wij vragend bij keken, omdat wij haar niet ‘geroepen’ hadden. Later bleek dat het leuke knopje wat Laura had ingedrukt de ‘emergency button’ was!!
Ach, wij zijn toch ook maar drie onwetende studenten die hun eerste grote reis gaan maken!

Na een vlucht van ongeveer 6 uur werd er omgeroepen dat we gingen landen. Het was pas 3 uur ’s nachts en we kwamen al aan in Dubai. De verbazing was groot. We zouden namelijk om 6 in de ochtend pas landen.
Het kwartje viel erg laat, want later bleek dat het in Dubai al 6 uur ’s ochtends was. Hieruit blijkt dat wij geen rekening houden met tijdsverschillen. Mijn skype afspraak met Roy ging daarom helaas niet door.

Na een ontbijtje bij de burger king mochten we ons weer inchecken. Volgens mijn ticket was dit bij Gate C 840. Helaas konden we deze gate nergens vinden en besloot Renée om hulp te vragen. Gate 840 bestond niet, omdat 08.40 onze boarding tijd was en gate C stond aangegeven op de daarvoor bestemde borden.
Onze reis ging vervolgens vanuit Gate C11 verder van Dubai naar Lusaka. Een spannende vlucht met veel turbulentie en vele schrikmomenten met kleine vrije valletjes.

En toen was het eindelijk zover. We konden onze voeten op de Zambiaanse grond zetten. Wat een heerlijk weertje! Iedereen liep al door om de koffers op te halen, maar wij namen natuurlijk de tijd om even de toerist uit te hangen en bleven midden op de landingsbaan staan om foto’s te maken.
Dit betekende dat wij bij binnenkomst niet meer op onze koffers hoefde te wachten.
Dit was het moment van afscheid nemen van Iris.

Tril tril… WiFi werkte ineens en alle whatsappjes kwamen binnen. Hier hebben we natuurlijk heerlijk van genoten tijdens het wachten op onze aansluiting naar Ndola.

Tijdens het inchecken bleek, zoals verwacht, dat ons koffer te zwaar was. Gelukkig lukte het ons met een lachje en een praatje om het koffer toch door te laten gaan zonder extra kosten. Mooie meevaller….!

We verbaasde ons over de grote van het vliegtuigje. 30 mensen om precies te zijn, waaronder de steward. Tijdens deze vlucht van drie kwartier hebben we vooral land en bomen gezien. Naast mij in het vliegtuigje zat Willem (Phillip). Een jongeman uit Zuid Afrika, nu wonende in Zwitserland. De vlucht ‘vloog’ voorbij door de gezellige en informatieve gesprekken!

Het vliegveld in Ndola is letterlijk een garage. De koffers werden gedropt, je liep er in en er letterlijk weer uit. Voor het vliegveld stond helaas niemand op ons te wachten. Willem heeft daarom aangeboden ons naar Indigo lodge te brengen.
Meteen een afspraakje gemaakt om in kitwé met z’n alle lekker te gaan dineren.

Indigo lodge ziet er helemaal prima uit! Een mooie grote kamer met een een-persoonsbed aan het enge grote raam. Waarna wij er voor gekozen hebben om met 3 personen lekker knus in het tweepersoonsbed te gaan liggen midden in de kamer.
Na dat het nachtlampje werd uitgedaan, bleek wel weer wie de held van ons drieën was. Het gordijn was namelijk nog open en hoe eng is het als er vannacht iemand voor het raam zou staan. Gelukkig hadden we Heldin Laura die ons het gordijn dicht trok.

Nu kunnen we alle drie met een gerust hart gaan slapen.
Uit dit verslag blijkt wel dat wij natuurlijk een leerzame reis hebben gehad met veel lol.

Welterusten en tot snel!