Een echte eyeopener

Op naar Ndola!!

Vanaf de eerste dag hier op het boyscentre in Afrika viel Joshua direct op. Joshua is een kleine gespierde jongen met een ruige uitstraling. Trainingspakkie, kettinkje, boze blik en natuurlijk de baas over alle kleine kindertjes om hem heen.
Door zijn boze reacties op iedereen had ik in het begin het gevoel dat hij zich niet op zijn gemak voelde in het centre. Ik kon namelijk ook niet verstaan wat hij tegen iedereen zei. Later begreep ik pas dat Joshua eigenlijk een grote jongen is met een klein hartje. Hij had de boze blik omdat hij ook een soort caretaker was op het centre. Hij gaf precies aan wat de kleintjes wel en niet moesten doen en sprak ze hier ook op aan.
Hij werd boos op een jongen, omdat deze iets kapot aan het maken was en ik dacht dat hij ruzie begon te zoeken.
Dit is uiteindelijk helemaal goed gekomen. Na vele gesprekken met Joshua bleek dat hij er helemaal klaar voor was om terug naar huis te gaan.
Hij is vroeger van huis weggelopen, omdat zijn moeder ernstig ziek was. Hij wilde geld gaan verdienen en dacht dat in de stad Kitwe te kunnen doen. Helaas is ook hij weer een voorbeeld van de vele jongens die denken geld te kunnen verdienen op straat waarbij het helaas niet lukt. Hij heeft een lange tijd op straat gewoond en is vervolgens voor een aantal jaren in het centre terecht gekomen.

Nu was het voor hem genoeg. Hij vond zich oud en wijs genoeg om terug naar huis te gaan. Te beginnen met school en een klein bedrijfje en natuurlijk om voor zijn moeder te zorgen. Zijn moeder is gelukkig weer beter en we hebben er voor kunnen zorgen dat zij een klein vishandeltje is begonnen.
Voor Joshua was het vrijdag de belangrijkste dag in zijn leven. Hij ging terug naar huis en werd hierin ondersteund door ons. Aangekomen in Ndola zagen we alleen maar blije gezichten. Moeder bleef maar lachen en ons bedanken en ook Joshua was helemaal happy. Ook toen we hem zijn nieuwe spullen gaven; schooltas met inhoud, matras en een zak mealiemeel.

Vervolgens zijn we samen met Joshua de stad in gereden om voor hem ook een klein bedrijfje op te zetten, namelijk het verkopen van snoepjes, koekjes, suiker etc.
Om hem te bedanken voor deze geweldige tijd namen we hem mee uit lunchen. Dit was voor ons een enorme eye-opener. We kregen de menukaart en Joshua wist niet wat hij er mee moest. Hij vroeg waarom hij een boek kreeg van deze meneer en wat hij met het boek moest. Uiteindelijk wilde hij het boek met ons ruilen want hij wilde ook zien wat er in onze boeken stond. We hebben hem uitgelegd dat het de zelfde boeken waren en dat hij hierin iets te eten kon uitzoeken. Hij wilde graag Nshima, maar helaas hadden ze dit niet. We hebben voor hem uiteindelijk een tosti besteld. Hij vond het heel vreemd dat mensen hem het eten kwamen brengen en hij wist ook niet wat hij met het bestek moest doen. Samen met Joshua heb ik er voor gekozen om met de handen te eten, dus ook de sla!
Uiteindelijk hebben we Joshua verteld dat we het erg fijn vonden dat we hem mochten helpen en dat wij de volgende week naar huis zouden gaan.
Na een aantal minuten begon Joshua naast ons helemaal te verstenen. Hij bouwde een muur om zich heen. Hij reageerde niet meer en begon te huilen. Dit had ik op het moment niet verwacht. Ik dacht dat de ‘luxe’ hem te veel was geworden, maar uiteindelijk gaf hij aan dat hij ons zo ging missen. Hij vond dat we zo’n mooie band hadden opgebouwd en wilde niet dat we weg gingen want we lieten hem daarna alleen achter. Hij vroeg ons om hem nog geen keer op te komen zoeken. Dit raakte bij mij en bij de andere natuurlijk ook de gevoelige snaar. Een stoere jongen met een boze blik die nu een traantje laat omdat hij ons gaat missen. Daar zaten we dan met zijn 4e huilend in het restaurant. Uiteindelijk besloten om de rekening te vragen en maar naar huis te gaan. Samen met Joshua ben ik achter in het bakje gekropen en hebben we nog gepraat over het moment. Dit was een erg mooi gesprek. Ik heb hem uitgelegd wat ik over hem dacht. Dat ik hem een stoere jongen vond met het hart op de goede plek. Hij moest vooral zich zelf blijven en dat ik in hem geloofde. Hij is een goede leerling, zorg dat je dit mee neemt in je eigen bedrijfje en blijf goed voor je moeder zorgen.
Aangekomen bij het huisje van Joshua en zijn moeder hebben we nog wat geld achter gelaten zodat ze de eerste maand huur nog kunnen betalen en wat geld voor school.

Daarna was het dan echt het moment om afscheid te nemen. Een paar dikke knuffels en heel wat foto’s en mijn terug reis samen met Iris achter in het bakje kon beginnen. Een uur lang achter in het bakje muziek luisteren, nadenken over de momenten met Joshua, maar uiteindelijk toch terug naar de realiteit en ons klaar maken voor een leuk weekend met Iris.